Niemiecka polityka opierała się na wykorzystywaniu sowieckich zasobów żywności na potrzeby Wehrmachtu, by zapewnić stabilne zaopatrywanie Niemców. Sowieccy jeńcy wojenni byli pierwszymi ofiarami tej polityki, ponieważ skromne racje żywnościowe były poniżej minimum przetrwania. Tylko do końca 1941 roku zginęło około 2 milionów jeńców wojennych, a do końca II wojny światowej ponad 3,3 miliona. Podobnie na Litwie, spośród szacowanych 170 000 tysięcy sowieckich jeńców wojennych, znaczna część ofiar zmarła z głodu i wycieńczenia. Bardzo prawdopodobne jest jednak, że w Ponarach częściej byli oni rozstrzeliwani.
Kamień pomnikowy w Ponarach ku czci pomordowanych jeńców wojennych Armii Czerwonej został postawiony w 1996 r. z inicjatywy Algisa Karosasa, ówczesnego kierownika Miejsca Pamięci w Ponarach. Kamień pomnikowy stoi tuż przy dołach-rowach różnej wielkości. Na pomniku znajduje się napis w języku litewskim: „W TYCH ROWACH W 1941 ROKU OD CHORÓB / I GŁODU / ZMARŁO 7514 ŻOŁNIERZY / JEŃCÓW WOJENNYCH ARMII CZERWONEJ / RÓŻNYCH NARODOWOŚCI”.
Dokładna liczba zamordowanych w Ponarach jeńców wojennych nie jest znana. Liczba ofiar wskazana na pomniku pozostaje wciąż dyskusyjna, podobnie, jak warunki, w jakich warunki zakwaterowania jeńców. W sowieckich źródłach jest mowa o 5 000 jeńców wojennych zamordowanych w Ponarach.